Wino białe tak naprawdę nigdy nie są białe. Skala ich barw to od bladożółtych, przez cytrynowe, do brązowych. Podział na „białe” i „czerwone” jest umowny, być może symbolika tych klarownych i jednoznacznych barw lepiej nadawała się do opisu trunków niż próba rzeczywistego oddania barwy. Jeśli jednak przyjrzeć się realnym kolorom, mamy tu dużą złożoność.

Równie ciekawie jest w nazewnictwie specjalistycznym. Większość win białych utrzymuje się w różnych odcieniach barwy żółtej. Bardzo jasne, niemal przezroczyste są zwykle wina lekkie, wytrawne i młode. Z wiekiem ciemnieją. Wina słodkie zwykle, choć nie zawsze, utrzymują się w ciemniejszych tonacjach, czasem po prostu w bardziej nasyconych. Ich barwa może być bursztynowa, płowa, brązowa. W niektórych przypadkach bardzo słodkie i długo starzejące się wina (jak np. niektóre gatunki tokaju eszencia, sherry czy malagi) mogą być niemal czarne, ale wciąż zaliczane są do win „białych”, ponieważ powstają z jasnych odmian winogron.

Bardzo rzadko można rozpoznać odmianę winogron obserwując barwę wina. Jest ona zależna znacznie bardziej od wieku i dojrzałości niż od szczepu użytego w produkcji. Niektóre odmiany mają w nazwach słowo „białe”, zwłaszcza jeśli mają czerwone odpowiedniki. Jest tak na przykład z pinot, sauvignon, muscat. Są też odmiany, jak gewurztraminer czy pinot gris, które mają różową skórkę. Z tej ostatniej produkuje się zresztą od czasu do czasu wina o trudnym do określenia, szarawym kolorze.

Niektóre nazwy gotowych produktów też wiążą się z kolorem. Vin Jaune (wino żółte), ambre (bursztynowe) we Francji, wino szare (pośrednie między białym i różowym), jest też vinho verde (zielone) w Portugalii, ale ta nazwa prawdopodobnie nie wiąże się z kolorem. Wino białe fermentowane jest z samego soku, bez skórek (z nielicznymi wyjątkami). Rzadko też dojrzewa w beczkach dębowych, chociaż i tu zdarzają się wyjątki (np. niektóre tokaje, burgundy, rioja). Większość z nich to produkty wytrawne, chociaż słodkie i półwytrawne spotykane są częściej niż w przypadku czerwonych. Te z zawartością cukru zwykle starzeją się dobrze przez co najmniej pięć lat, niekiedy znacznie dłużej. Większość wytrawnych należy wypić za młodu (do pięciu lat). Wyjątki takie jak tokaj samorodni lub białe hermitage mogą być przechowywane dłużej.
Zapraszamy do zapoznania się z naszą ofertą win białych.